III Rozdział: Pieskie sprawy.

- Idiota.

Julie uniosła brew, nie do końca rozumiejąc o kogo chodzi. Nie pozostała jednak obojętna na uchylone drzwi. Korzystając z zaproszenia, wślizgnęła się do domu Elizabeth Ray. Przewieszony przez ramię plecak zaczął ją uwierać, więc postawiła go przy wyjściu, opierając o komodę stojącą w przedsionku. Po raz kolejny spojrzała w stronę swojej babki. Widząc jej minę, siłą woli powstrzymywała się przed parsknięciem. Mimo usilnych prób opanowania się, kąciki jej ust zadrgały. A roziskrzone oczy nastolatki spoglądały na kobietę z rozbawieniem.

- No co? – zapytała. Nie ukrywała, że postawa wnuczki ją irytowała, jednak nie mogła zaprzeczyć, iż rozbawienie spowodowane jej zachowaniem, było uzasadnione. Westchnęła, po czym kontynuowała: - Przecież nie zaprzeczysz. Był idiotą i zapewne, gdyby żył, dalej by nim był, aż po dzień dzisiejszy. Może się mylę?

- Też się cieszę, że cię widzę – odpowiedziała blondynka. Nie zraziło ją zachowanie starszej kobiety. Była przygotowana na taką reakcję z jej strony. Pani Ray zawsze słynęła z swojego ostrego charakterku. Co nie oznacza, że nie okazuje innym swoich uczuć. Owszem, ale to dopiero wtedy, gdy wyładuje z siebie całą frustrację. – Co u ciebie słychać babciu? Dawno się nie widziałyśmy.

- Tylko mi tu nie babciuj – fuknęła w odpowiedzi kobieta. – Wszyscy wokoło – machnęła ręką w powietrzu - nic tylko mi przypominają, ile mam lat. Jakbym sama nie wiedziała. A mam zaledwie czterdzieści lat…

- …więcej ode mnie – dokończyła za nią dziewczyna, po czym się zaśmiała. – Tak wiem, o tym.  A skoro już doszłyśmy do wniosków, że mój ojciec był idiotą, a ty jesteś ciągle niezłą szprychą – uśmiechnęła się, po czym dodała: – to może w końcu przywitasz mnie należycie?

Nie musiała długo czekać na mocny uścisk kobiety. Sama wtuliła się w nią i objęła  mocniej aniżeli, to było konieczne. Dawno nie była taka spokojna. Jakby przytulanie się do swojej babki, dawało jej gwarancję, że wszystko się ułoży. Czuła się… bezpieczne. W tej właśnie chwili, niczego bardziej nie potrzebowała.

- Co powiesz na herbatę i rozmowę w salonie? – zapytała Elizabeth.

- O niczym bardziej nie marzę – odparła z uśmiechem.

Rozmowa zaczęła się od lekkich i zabawnych tematów typu: strasznie schudłaś, czy oni cię tam w ogóle karmili?; powinnaś ubierać się cieplej; może i jestem stara, ale wiem co chłopcom chodzi po głowie, szczególnie w tym wieku. Wspomnienia lat, kiedy Julie mieszkała niedaleko razem z dwójką rodziców, mimo bolesnego ukłucia w sercu sprawiły, że obie kobiety odnowiły dawną nić porozumienia, zatartą przez te wszystkie lata rozłąki.

- To może w końcu powiesz mi, co dokładnie się stało? – Kobieta odłożyła już pustą filiżankę po herbacie na stolik, następnie  spojrzała przenikliwie swoimi błękitno-szarymi oczyma na wnuczkę.

- A co dokładnie chcesz wiedzieć? Nie wiedzieć czemu odniosłam wrażenie, że nieco już wiesz o całej sytuacji. Może, to przez moje ukryte moce, albo fakt iż pierwszym słowem, które usłyszałam z twoich ust było: idiota. – Blondynka uniosła brew i z błyskiem rozbawienia zanotowała, jak jej babka dolewa sobie herbaty na uspokojenie.

- Ehh – westchnęła zirytowana. – Jesteś nawet gorsza od swojej matki. A uwierz mi, to nie lada wyczyn. Szczególnie z jej charakterem i zamiłowaniem do dramaturgii. Nie wspominając o nadludzkiej zdolności irytowania ludzi, a już w szczególności mnie. – Filiżanka po raz kolejny została odstawiona na stoliku, tym razem z większym łoskotem. – A jak już jesteśmy w temacie… To, jak ona się trzyma?

Dziewczyna zauważyła zmianę jaka zaszła w kobiecie. Do niedawna żywe i pełne ciepła oczy spoglądające na wnuczkę ściemniały. Ściągnięte brwi i zaciśnięta szczęka, sprawiły że nie pozostał nawet ślad po pogodnej kobiecie, którą była Elizabeth do niedawna. Ślady po zmarszczkach mimicznych były teraz o wiele bardziej widoczne, ponieważ usta nie były wygięte w uśmiechu, a złączone w wąską linię.

Blondynka położyła dłoń na nadgarstku kobiety, delikatnie go ściskając. Ta w odpowiedzi rozdzieliła swoje dotychczas złączone dłonie i splotła z ręką swojej wnuczku.

- Mama… - przerwała na chwilę. Musiała wziąć głęboki wdech, bo na wspomnienie o ostatniej rozmowie z rodzicielką i pożegnaniu, tuż przed ucieczką, w oczach zbierały jej się łzy. Zamrugała parę razy i odgoniła od siebie ponure myśli. Delikatnie się uśmiechnęła i kontynuowała: - jest bardzo dzielna. Do niedawna, nie zdawałam sobie nawet sprawy, jak bardzo.

- Tak – kobieta zaśmiała się. – O Annabell można powiedzieć wiele rzeczy, ale na pewno nie to, że jest tchórzem. I zawsze doskonale udawało jej się ukryć swoją odwagę, nad którą przedkładała rozum. Pewnie dlatego została przydzielona do Ravenclawu.

- Do czego? – zdziwiła się dziewczyna.

- Och, racja! Przecież ty nie masz o niczym zielonego pojęcia – powiedziała kobieta. – Chodziło mi o Hogwart. Szkoła do, której uczęszczali twoi rodzice. Czytałaś kiedyś Historię Hogwartu?

- A powinnam?

- Niekoniecznie… powiedzmy, polecałabym tę lekturę. Same suche fakty i masa nieprzydatnych informacji. A jak już dojdziesz do ciekawszych i bardziej przydatnych rzeczy będziesz tak zanudzona poprzednim tekstem, że nawet nie zauważysz wzmianki o ukrytych przejściach.

- Więc dlaczego pytałaś się czy ją czytałam? – zapytała się dziewczyna.

- Bo gdybyś jednak ją przeczytała, to miałabym pewność, że wiesz cokolwiek.

- Na temat...?

- Hogwartu! – odparła kobieta podniesionym głosem. – Julie odnoszę wrażenie, że przestałaś mnie słuchać w trakcie rozmowy albo wyłączyłaś myślenie.

- Racja wybacz. Postaram się skupić bardziej. Przecież codziennie uciekam z domu i  przeprawiam się przez parę państw, z jednego kontynentu na drugi. Tylko po to aby uniknąć śmierci z rąk ojczyma, zaraz po przeczytaniu listu, którego nadawcą jest mój zmarły, a dokładnie to zamordowany ojciec  – powiedziała zirytowana dziewczyna, również podnosząc głos. Widząc jednak smutek na twarzy swojej babki, poczuła niemiłe ukłucie w sercu. Potarła zmęczona skronie, po czym powiedziała już spokojnym tonem: - Przepraszam. Jestem zmęczona nie tylko po podróży, ale ta cała sytuacja wykańcza mnie psychicznie. Nie chciałam tak na ciebie wyskoczyć.

- Nie martw się – Elizabeth poklepała swoją wnuczkę po ramieniu. – Też bym była zdenerwowana. Rozumiem. Zresztą, jest już późno. Co powiesz na dokończenie rozmowy jutro?

- Jestem absolutnie za.

- Doskonale, bo za chwilę zaczyna się mój serial. Chyba wiesz gdzie jest sypialnia dla gości?

- Babciu! – wykrzyknęła dziewczyna udając oburzenie.

~*~

- Jesteś pewna, że to dobry pomysł? – zapytała po raz kolejny tego ranka dziewczyna.

- Julie, a czy ja miewałam kiedyś złe pomysły? – odpowiedziała kobieta pytaniem na pytanie, nie odrywając wzroku od kawałka pergaminu, który starannie zaczęła wkładać do koperty.

- Mam zacząć wymieniać alfabetycznie, czy chronologicznie? A może od największej do najmniejszej katastrofy. Albo…

- Dość! – Pani Ray uniosła dłoń uciszając dziewczynę. - Miewałam parę… nietrafionych pomysłów, ale to nie oznacza, że ten również taki jest. – Kobieta głośno odchrząknęła, następnie zapieczętowała kopertę i przyczepiła ją do sowiej nóżki. – Dostarcz ten list do Dumbeldora Rob – szepnęła w kierunku czarno-brązowej sówki.

- Rob? – zaśmiała się Julie. – Czyżby od Roberta? Nazwałaś sowę jego imieniem?

- Co mogę poradzić na to, że pierwszego dnia zdążył narobić na dywan, trzy razy. A wiesz jak ja kocham te kwieciste wzorki!  - odparła Elizabeth nieumiejętnie ukrywając wesołość w swoim głosie. – No i tak jakoś mi się skojarzyło.

Julie zaśmiała się głośno.

- Co? Przecież przyrównanie go do sowy nie jest takie złe. Nawet takiej, która robi na dywan.

Blondynka próbując powstrzymać kolejny napad śmiechu zakryła usta dłonią. Gdy już się uspokoiła, starła łzy, które płynęły po jej policzkach. A następnie znowu zachichotała.

- Nie, masz rację. Nazwanie sowy jego imieniem nie jest takie złe. – Dziewczyna ponownie zachichotała. – Można powiedzieć, że w jego przypadku, sowy to krok naprzód.

Elizabeth uniosła brew.

- Co masz na myśli? – zapytała.

- Pamiętasz jak opowiadałam ci o mojej opiekunce Bonie?

Kobieta w odpowiedzi pokiwała twierdząco głową.

- Otóż – kontynuowała Julie – dostała kiedyś od swojej przyjaciółki prezent. Dość wyjątkowy prezent, że tak się wyrażę. Psa, a dokładnie to buldoga. Mały, pomarszczony, ciągle śliniący się, o spłaszczonym pysku pies. Strasznie brzydki. Dodatkowo ciągle robił na dywan. Pewnego dnia uciekł z pokoju Bonie, więc ona poszła go szukać. Robert strasznie się wściekał, kiedy ten, jak to określił: kundel, biega po jego domu. Jakby tego było mało, w ten sam dzień przyjechali do niego jacyś ważni współpracownicy. I kiedy już mieli wychodzić; Robert się z nimi żegnał, a do pokoju wpadł pies i skoczył na jednego z mężczyzn, który krzyknął zaskoczony. Zaraz przybiegła Bonie i w sumie wszystko dobrze by się skończyło, gdyby nie krzyknęła na cały głos: Robson!

Julie po raz kolejny zaśmiała się głośno, jednak tym razem towarzyszył jej śmiech Elizabeth.

- A co on na to? – zapytała się kobieta z ledwością powstrzymując kolejny napad śmiechu.

- W tamtej chwili, mogłabym przysiąc, że Robert naprawdę zawarczał jak rasowy buldog.

 ~*~

Niska, siwowłosa kobieta przemierzała rozległe korytarze Hogwaru, tupiąc swoimi czerwonymi butami. Właścicielką tego niebanalnego obuwia była Elizabeth Ray. Ubrana w czarny płaszcz, który poruszał się w rytm ruchów jej rąk. Małe, ale za to bardzo szybkie kroczki oznaczały, że kobieta się śpieszy. Zmarszczone brwi i fakt iż przygryzała wargę, świadczyły o zdenerwowaniu rozmową, która miała niebawem się odbyć.

Będąc u celu swojej podróży, kobieta wzięła głęboki wdech, a następnie uniosła dłoń ściśniętą w pięść. Już miała zapukać w drzwi, które miały jednak nieco inne plany, gdyż otworzyły się same. Kobieta wypuściła powietrze i zaklęła pod nosem.

Ostrożnie weszła do pomieszczenia, rozglądając się za jego właścicielem. Nie zdziwił ją fakt, iż gabinet nie zmienił się ani trochę na przestrzeni lat. Wiszące na ścianach portrety dyrektorów, spoglądały w jej kierunku z zainteresowaniem. Tiara przydziału leżąca na szafie, tym razem nie raczyła ją żadnym komentarzem. Biurko stojące na środku pomieszczenia, a obok niego siedzący jak posąg, na swoim filarze feniks.

- Witaj Elizabeth.

- Witaj Albusie – odparła Ray zwracając się w kierunku swojego rozmówcy. – Nie zauważyłam kiedy wszedłeś, a mogłabym przysiąc, że jeszcze przed chwilą ciebie tu nie było.

W odpowiedzi mężczyzna uśmiechnął się delikatnie, jednak nic nie powiedział. Siwowłosa będąc świadoma, że dalsza rozmowa na ten temat byłaby bez sensu, postanowiła poruszyć sprawę dla której naprawdę się zjawiła w jego gabinecie.

- Chodzi o Julie – powiedziała szybko. – Musi się gdzieś ukryć. A nie ma… bezpieczniejszego miejsca niż Hogwart.

Dumbledore nic nie odpowiedział.

Elizabeth widziała jednak jak się wahał w podjęciu decyzji. Spoglądała na nią swoimi niebieskimi oczyma znad okularów-połówek tak intensywnie, iż miała wrażenie jakby znał każdą jej myśl, kłębiącą się teraz w jej głowie. Bała się tego, że zaraz odmówi jej pomocy i każe wyjść oraz nigdy nie wracać.

Nic takiego jednak nie nastąpiło. Dumbledore jedynie spuścił głowę i zaczął intensywnie wpatrywać w swoje dłonie, intensywnie nad czymś myśląc.

Kobieta westchnęła zrezygnowana, obawiając się iż takie długie milczenie może oznaczać odmowę. Tym samym jej przypuszczenia okazałby się prawdziwe.

- Albusie proszę… - zaczęła powoli, nie będąc do końca pewną czy powinna dalej kontynuować. Nie wiedziała czy jej słowa, nie pogorszą sytuacji. Postanowiła jednak zaryzykować: - Proszę cię jak przyjaciela. Julie to moja jedyna rodzina, tylko ona mi została. Straciłam już tyle bliskich mi osób. Nie zniosę kolejnej straty – powiedziała spokojnie. – Jeżeli wahasz się tylko ze względu na… naszą przeszłość. To czy… - przerwała na chwilę, po czym kontynuowała: - czy nie moglibyśmy zapomnieć o tym co było kiedyś? Chociaż na chwilę?

- Elizabeth chyba nie myślisz, że moje obawy mają źródło w naszej, dość… nieciekawej przeszłość?

- Ja…

- Martwią mnie informacje, które podałaś w liście. Wynika z nich, że Juliette uciekła z domu, a w zaistniałej sytuacji ojczym na pewno jej szuka. Jeżeli dziewczyna nie wróci do Beauxbatons, to oczywistym jest iż zacznie poszukiwania od innych szkół. Obawiam się, że w takiej sytuacji nawet Hogwart nie będzie dla niej bezpiecznym miejscem. Mogę pomóc się jej ukryć, ale w świetle prawa, to jej opiekun i rodzic sprawują nad nią pieczę.

- Nie myśl, że tego nie przemyślałam Albusie. Robert ma zbyt wiele do stracenia, dlatego nie odpuści. Ale ja również nie mam zamiaru dać mu skrzywdzić Julie. Dlatego tak nalegałam na to spotkanie. Mam pewien… pomysł. – Kobieta przerwała na chwilę.

Przez chwilę przyglądała się swojemu rozmówcy. Długie siwe włosy i tego samego koloru broda. Szczupła, podłużna twarz, a usta, jak zawsze, ułożone na kształt delikatnego uśmiechu. Oczy niebieskie niczym bezchmurne niebo spoglądały na nią ze spokojem, a zarazem nieumiejętnie skrywaną ciekawością.

- Chciałaby abyś zmienił dane osobowe Julie. Jej imię, nazwisko, pochodzenie. Jednym słowem: wszystko.

- Liz zdajesz sobie sprawę, że nawet jeżeli zmienimy jej dane, a nawet wygląd, to się może nie udać. Nowa dziewczyna, w tym samym wieku co Julie, wzbudzi podejrzenia. Nawet jeżeli będzie wyglądać inaczej.

- Masz rację – przyznała. – Nowa dziewczyna mogłaby wzbudzić podejrzenia. Tyle, że ja Albusie, nie wspominałam nic, że to ma być dziewczyna…